گاهی باید خودت را از دریچه ی نَفس، کشان کشان،آسمان بردوش،تا نینوا بدرقه کنی…
وسربر زانوی فُرات بگذاری تا برایت روضه بخواند…
وشمع ها سینه بزنند…
وتو درخیمه ی دلت اتراق کنی …
وآنقدرحُرشوی…تاحنجره ی تاریخ تو را تا ابد بنوازد…