ساییدن چرخ ها بر روی ریل ، سوهان روحم شده بود.. پرده ی پنجره را کنارزدم وطبیعت را در قاب کوپه مان با بهترین کیفیت نظاره می کردم..
رقص گندم زارها وسبزه های اتوکشیده ی طبیعت، روحم را جلا می داد ..
تسبیح نقره ایم را که بر روی دانه هایش نام الله حک شده بود ازجیب کوچک کیفم برداشتم وخدا را دانه دانه تسبیح گفتم..
دستانم دیگرتوان چرخاندن تسبیح را نداشت، از خستگی باز ایستادند ..چشمانم روی هم قرارگرفت وبه خوابی عمیق فرو رفتم….
ایستگاه آخر بود..باصدای فاطمه بیدارشدم…تند تند ساق دست هایم را مرتب کردم..چادر تا خورده ام را سرکردم ومشغول جابه جا کردن ساک ها شدم…
بچه ها سوار اتوبوس شدند…ازدور خورشید حرم دیده می شد…خورشیدی که به خیابان ها وکوچه پس کوچه های شهر می تابید و ویتامین مهربانی را درقلب ها تزریق می کرد…
در زاویه زاویه ی صحنش قدم گذاشتم …..روشنایی از روزنه ی وجودم می تابید… لنز پنجره ی فولادش بر روی قلب ها زوم می شد وسوژه ها را درشت نمایی می کرد…
خادمی ولیچری را به سمت ضریح هدایت می کرد و ومن نیزبا آن هدایت می شدم…هرچند دقیقه یک بار با چادرم ورمی رفتم وگهگاهی خودم را درتکه های آینه ی حرم می دیدم..
کتاب زیارت را ازقفسه برداشتم وبه گلدسته ی بزرگ کاشی کاری شده ی حرم تکیه دادم ..چشمانم با ورق زدن کتاب ،ورق می خورد واز لوسترها وطاق ها وپنجره های کوچکِ تزئین شده درگوشه های سقفِ حرم، بالا می رفت…. ناگهان خانمی که کنارم نشسته بود مهرش را به من داد ورفت…وحالا من دعوت شده بودم برای یک نماز دورکعتی….چادرگلدارم را سرکردم وبال های قلبم را گشودم وپروازکردم…
آنجا تبادل عشق بود…آنجا حتی نقاره ها با ضربان قلب ها نواخته می شد…
.
.
عکس یادگاری من وبچه ها درحرم مرا دوباره به گذشته پرتاب می کند